دیجی تایم | دنیای فیلم و سریال های روز دنیا

«نفرین لا لورونا» چندین سکانس سینمایی درگیرکننده و پر از تعلیق را ارائه می‌دهد و خانواده‌ای در مرکزیت خود دارد که شما به آن اهمیت می‌دهید، ولی همچنین یک اثر بسیار آشنا و وابسته به فرمول «آنابل» است که به فرنچایز «احضار» اضافه شده است.

مایک اسکات – نیو اورلیانز تایمز – پیکایون – نمره ۶ از ۱۰

یک اثر وحشتناک تند و تیز و قوی. با الگوبرداری‌های واضح، فیلم هیچ کاری به هیچ نحوی برای از نو نوشتن کلیشه‌ّهای‌ ژانر وحشت نمی‌کند. این اثر هیچ وقت به عنوان یک اثر ترسناک کلاسیک به یاد آورده نخواهد شد. این فیلم یک «جن‌گیر» نیست.

رایان اولیور – پلی‌لیست (نمره ۵ از ۱۰)

از لحاظ فنی تاثیرگذار است و در بقیه زمینه‌ها کوتاهی‌هایی دارد، بیشتر نکته‌ّهای مثبت‌اش را فدای سکانس‌های ترسناکی می‌کند که گاها تاثیرگذار ولی عمدتا نازل‌اند.

جو لیدن – ورایتی (نمره ۵ از ۱۰)

یک اثر دلهره‌آور که به شکلی موثر از کلیشه‌ها پیروی کرده است.

We Got This Covered – نمره ۵ از ۱۰

این یک رونویسی بدون انعطاف، کاملا گل‌ درشت و واضح از دنیای «احضار» است که راهنمایی را برای خود نمی‌بیند، و این مسئله باعث شده تا فیلم به شکلی ناامیدکننده تبدیل به یک اثر یک بار مصرف شود که به ندرت از ترس موی تن مخاطب را سیخ می‌کند. حداقل «راهبه» شخصیت خود را دارد، گاهی اوقات «نفرین لا لورونا» از شدت حشو و تکرار نمی‌تواند خود را تکان دهد.

مونیکا کاستیو – Rogerebert.com – نمره ۵ از ۱۰

فیلم به شکل خسته‌کننده‌ای ساده است، دیالوگ‌ها زیادی هر چیزی را توضیح می‌دهند و در حالی که برخی لحظات قوی از لحاظ تعلیق در آن وجود دارد، در باقی لحظات زیادی همه‌چیز کرخت و مرده است.

رندی کوردووا – آریزونا ریپابلیک – نمره ۵ از ۱۰

هیچ حس دلهره یا انتظار برای مجازات در این فیلم وجود ندارد؛ به جای آن فیلم تنها در سکانس‌ّهای ناگهانی خلاصه شده که یکی پس از دیگری به خورد مخاطب داده می‌شود. این به مانند آن است که یک نفر هر ۵ دقیقه یک بار یک دفعه جلوی شما بپرد تا شما را بترساند، و به همان اندازه هم سرگرم‌کننده و جالب است.

جان د فور – هالیوود ریپورتر (نمره ۴ از ۱۰)

یک اثر ترسناک معمولی و خسته‌کننده.

پیتر تراورس – رولینگ استونز (نمره ۳ از ۱۰)

سطح‌ دیالوگ‌ها در ابتدا مضحک است و سپس کاهش هم پیدا می‌کند.

سارا استوارت – نیویورک پست (نمره ۲.۵ از ۱۰)

تنها جنبه قابل تامل فیلم – اگر هم داشته باشد – «ریموند کروز» است (همان «تاکو» از «بهتر است با سال تماس بگیری») در نقش یک کشیش که راه دیگری را برای خود برگزیده است. کروز، حداقل،  کمی شوخ‌ طبعی به فیلمی تزریق می‌کند که با فاکتور گرفتن از او مرا از شدت کسلی به گریه انداخته بود.

اگر شما برای دیدن همان چیزهای تکراری لعنتی به تماشای آثار ترسناک می‌روید،‌ «نفرین لا لورونا» برای شما ساخته شده است. اگر شما امیدوار هستید که چیزی نسبتا نوین را تماشا کنید، چیزی در آن پیدا نخواهید کرد. «المان‌های» لاتین که در نام اثر به چشم می‌خورد تنها نقش یک چیز فرعی را دارد. آن بحث بومی بودن اثر صرفا یک حقه تبلیغاتی است، چیزی که به خاطر عدم توانایی فیلم در جذب مخاطبی که از کیفیت آن خوشش بیاید مورد استفاده قرار گرفته است. من اغلب از این که چطور رده بندی سنی آثاری که برای افراد بالای ۱۳ سال است باعث می‌شود که ترس در آن‌ها خیلی درست از آب درنیاید؛ این بیان‌گر این است که رده بندی سنی مخصوص افراد بزرگسال هم اگر شامل ترس موفقیت‌آمیز نشود به درد نمی‌خورد.

«نفرین لا لورونا» با یک مقدمه که به «سرمنشا» وقایع می‌پردازد و در قرن هفدهم مکزیک جریان دارد آغاز می‌شود. در این بخش، یک زن عصبانی با غرق کردن تو بچه‌اش در آب از شوهر خیانت‌کارش انتقام می‌گیرد. سپس او را که اندوه قراوان فرا گرفته، دست به خودکشی می‌زند. در نتیجه، روح او به این شکل مجازات می‌شود که او باید تا ابد به دنبال بچه‌هایی باشد تا آن‌ها را با بچه‌های خودش جایگزین کند. پس از این مقدمه، فیلم به سال ۱۹۷۳ و لس آنجلس می‌رود. چرا سال ۱۹۷۳؟ احتمالا به این خاطر که آن دوران «ساده‌تر» برای نویسندگان تنبل بهتر است، نه موبایلی وجود دارد، نه اینترنتی، نه یکپارچه‌سازی جهانی به آن معنی که امروزه آن را می‌شناسیم. فیلم نیازی ندارد تا توضیح دهد چرا شخصیت‌ها تماس تلفنی برقرار نمی‌:نند یا یک تصویر از موقعیت‌ّهای خاص نمی‌گیرند. (البته این مسئله از اینکه شخصیت‌ها کارهای احمقانه‌ای که فقط کاراکترهای فیلم‌های ترسناک انجام می‌ٔدهند، جلوگیری نمی‌کند.)

«لیندا کاردلینی» (Linda Cardellini) نقش «آنا تیت گارسیا»‌ (Anna Tate-Garcia) را ایفا می‌کند، مادر دو فرزند که اخیرا بیوه شده و شغل او به عنوان یک خدمت‌گذار اجتماعی او را با «پاتریشیا آلوارز» نگران (با بازی «پاتریشیا ولاسکوئز» (Patricia Velasquez)) آشنا می‌کند، او دو پسرش را در یک کمد زندانی کرده است. طبق گفته‌های آلوارز، آن‌ها را «لا لورونا، زن گریان» (ماریسول رامیرز (Marisol Ramirez)) تعقیب کرده است. مدت کوتاهی پس از آن، آن دو پسر می‌میرند و «لا لورونا» هدف‌اش را به بچه‌های آنا تغییر می‌ٔدهد، «کریس» («رومن کریستو» (Roman Christou )) و «سم» («جینی لین کینچن» (Jaynee-Lynne Kinchen)). شک آنا در مورد تصورات فرزندان‌اش وقتی که او یک ملاقات رو در رو با این روح شیطانی دارد از بین می‌رود. او از یک کشیش پیر، «پدر پرز» (با بازی «تونی آمندولا» (Tony Amendola)، که نقش خود در «آنابل» (Annabelle) را ایفا می‌کند و به این ترتیب آن ارتباط با جهان «احضار» هم برقرار می‌شود)   طلب کمک می‌کند، که او آنا را به سراغ شخص دیگری که قبلا یک کشیش بوده ولی اکنون یک شمن است، یعنی‌ «رافائل اولورا» (ریموند کروز (Raymond Cruz)) می‌فرستد. او که «جن‌گیر» (The Exorcist) را دیده و نقش‌آفرینی «مکس وون سیدو» (Max von Sydow) را مطالعه کرده، می‌ٔداند که باید چه کار کند.

با فاکتور گرفتن از یک سکانس تاثیر‌گذار و تنش‌زا که در آن‌ «کریس» و «سم» در یک ماشین گیر می‌کنند، «نفرین لا لورونا» برای پیدا کردن چیز دیگری که ترسناک یا چندش‌آور باشد به سختی تلاش می‌کند. ظاهر روح – همان ظاهر شبیه به یک مرده با یک صورت خشک شده، چشمانی با اشک‌های خونین، و دستانی با ناخن‌های سیاه – چندان تفاوتی با دیگر ارواحی که چندین سال است فیلم‌های ترسناک را قبضه کرده‌اند ندارد. مثل بیگانه در فیلم‌ّهای‌‌ «بیگانه» (Alien)، شباهت و آشنایی آن ارزش شوکه شدن مخاطب را از بین می‌برد. «نفرین لا لورونا» همچنین از لحاظ اتمسفر هم ضعیف عمل می‌کند. کارگردان اثر «مایکل چاوز» (Michael Chaves) که وان او را انتخاب کرده تا سکان‌ٔدار سومین فیلم اصلی از «احضار» هم باشد اعتقاد دارد که طوفان، باد و باران برای ساخت یک جو مطلوب کافی هستند.

ساخت شخصیت‌ها کلی و سرسری است. آنا و بچه‌هایش را می‌توان تقریبا با هر پروتاگونیست دیگری در فیلم‌هایی با داستان ارواح که در ۱۰ – ۱۵ سال اخیر روانه‌ی پرده نقره‌ای شده‌اند عوض کرد. «قوانینی» که توانایی‌ها و رفتار «لا لورونا» را تغییر می‌دهند تا با موقعیت و روند جور دربیاید درست نیستند. «این تمام چیزی است که آنجاست؟ هیچ چیز دیگری نیست؟» به هر حال، فیلم ترسناک‌ترین لحظه خود را برای آخرش نگه می‌دارد، وقتی که در سکانس پایانی، به این اشاره می‌کند که ممکن است یک دنباله هم داشته باشد.

مترجم :دانیال دهقانی