دیجی تایم | دنیای فیلم و سریال های روز دنیا

banner adsbanner ads

Once Upon a Time in Hollywood 2019

Once Upon a Time in Hollywood 2019

سال تولید : ۲۰۱۹

محصول : آمریکا,انگلستان

ژانر:درام

امتیاز IMDB از ۱۰ : ۸٫۲

کیفیت : ۷۲۰p HDCAM

کارگردان :Quentin Tarantino

ستارگان : Margot Robbie,James Marsden,Leonardo DiCaprio

خلاصه فیلم :  یک بازیگر فراموش‌شده‌ی تلویزیون و بدلکار قدیمی‌اش تلاش می‌کنند در آخرین سال‌های دوران طلایی هالیوود در صنعت رو به تغییر فیلم به شهرت و موفقیت برسند…

 

 

لینک دانلود زبان اصلی720p HDCAMحجم : 1008.21 MB

 

 

 

واکنش منتقدان به فیلم Once Upon a Time in Hollywood، اثر جدید کوئنتین تارانتینو

 

فیلم روزی روزگاری در هالیوود (Once Upon a Time in Hollywood) به کارگردانی کوئنتین تارانتینو و بازی لئوناردو دی‌کاپریو اخیرا به نمایش درآمد و با استقبال منتقدان روبه‌رو شد.

فیلم Once Upon a Time in Hollywood یا در زبان فارسی «روزی روزگاری در هالیوود» یکی از جدیدترین آثار درام، تاریخی، اسرارآمیز، دلهره‌آور، کمدی و جنایی کمپانی کلمبیا پیکچرز (Columbia Pictures) است که به‌دست کوئنتین تارانتینو، کارگردان فیلم The Hateful Eight (هشت نفرت انگیز)، فیلم Django Unchained (جنگوی زنجیر گسسته)، فیلم Grindhouse (گرایند هاوس)، فیلم Death Proof (ضد مرگ)، فیلم Kill Bill: Volume 1 (بیل را بکش بخش ۱) و فیلم Kill Bill: Volume 2 (بیل را بکش بخش 2)، ساخته شده است. در فیلم روزی روزگاری در هالیوود، بازیگران و هنرمندان بااستعداد و محبوبی همچون لئوناردو دی کاپریو در نقش ریک دالتون، برد پیت در نقش کلیف بوث، مارگو رابی در نقش شارون تیت، امیل هرش در نقش جی سبرینگ، مارگارت کوالی در نقش پوسی کت، تیموتی اولیفانت در نقش جیمز استیسی، جولیا باترز در نقش ترودی فریزر (الهام گرفته از مریل استریپ)، آستین باتلر در نقش چارلز «تکس» واتسون، داکوتا فنینگ در نقش لینت فرومی، بروس درن در نقش جورج اسپان و لوک وری در نقش وین ماندر و چند تن دیگر حضور داشته و به ایفای نقش پرداخته‌اند.

فیلم روزی روزگاری در هالیوود در تاریخ ۲۱ می ۲۰۱۹ (۳۱ اردیبهشت ۱۳۹۸) در هفتاد و دومین جشنوارهٔ کن به نمایش درآمد و تا به امروز امتیاز ۸۵ را از بین ۵۸ نقد فیلم و سریال که در سایت متاکریتیک قرار گرفته، به دست آورده است. لازم به ذکر است که این اثر برای اکران در سینماهای ایالات متحده برای تاریخ ۲۶ جولای ۲۰۱۹ (۴ مرداد ۱۳۹۸) تنظیم شده بود. به طور کلی می‌توان گفت که این اثر نقدها و امتیازهای مثبت زیادی را از منتقدان دریافت کرده است. گزارشگر سایت خبری هالیوود ریپورتر در گزارش خود به این موضوع اشاره کرده است که منتقدان به طور کلی «یک دید مثبت و بسیار خوب» نسبت به این فیلم داشتند؛ به طوری که این منتقدان این اثر را به «نامه عاشقانه کوئنتین تارانتینو به شهر لس آنجلس دهه ۶۰» تشبیه کرده‌اند. آنها تا حد زیادی بازیگران این تیم را تحسین کردند و انتخاب بازیگران را عالی و بی‌نقص خواندند. با اینکه اکثر منتقدان در رابطه با عالی بودن بازیگران و همچنین صحنه‌ها و طراحی‌ها اتفاق نظر داشتند، اما به خاطر پایان این اثر بین آنها تفرقه ایجاد شد و نظرات متفاوتی وجود داشت.

از آنجا که چند وقتی است که از نمایش فیلم Once Upon a Time in Hollywood در هفتاد و دومین جشنوارهٔ کن و همچنین اکران عمومی آن می‌گذرد، سایت‌های بین‌المللی معتبر و محبوب در زمینه نقد فیلم و سریال، نقد و امتیاز‌های خود را برای این فیلم منتشر کرده‌اند. در ادامه مروری بر نقد فیلم Once Upon a Time in Hollywood از دید سایت‌های معتبر دنیا خواهیم داشت؛ اما پیش از آن می‌توانید خلاصه‌ی داستان این فیلم را که منتشر شده هم بخوانید:

ما با فیلم روزی روزگاری در هالیوود به سال ۱۹۶۹ و شهر لس آنجلس می‌رویم؛ زمانی که همه چیز در حال تغییر کردن است. در این برهه زمانی بازیگر محبوب و ستاره تلویزیون یعنی ریک دالتون (با بازی لئوناردو دی‌کاپریو) و بدلکار همیشگی او یعنی کلیف بوث (با بازی برد پیت) به شدت در تلاش هستند تا در صنعت فیلمسازی‌ای که دیگر به سختی آن را می‌شناسند و دیگر مثل قبل نیست، راهی برای خودشان باز کنند. نهمین فیلم یکی از بهترین نویسندگان و کارگردان‌های هالیوود یعنی کوئنتین تارانتینو دارای یک تیم بازیگری بزرگ و چندین خط داستانی مختلف است؛ آن هم به مناسبت آخرین سال‌های دوران طلایی هالیوود.

 

Once Upon a Time in Hollywood

 

حال بیایید با هم نگاهی به نقدهای منتشر شده از فیلم Once Upon a Time in Hollywood بیندازیم:

برایان تالریکو | RogerEbert.com

۱۰۰ از ۱۰۰

من از یک موضوع کاملا مطمئن هستم... اصلا نمی‌توانم برای دوباره دیدن این فیلم صبر کنم. این اثر دارای چندین لایه مختلف و جاه‌طلبانه است؛ محصول یک فیلمساز توانا و با اعتمادبه‌نفس که برای ساخت آن با هنرمندان و اعضایی کار کرده که کاملا با دیدگاه و سبک او همخوانی دارند. تک تک قسمت‌های این اثر متناسب است. هر تصمیم با دقت بسیار زیاد اتخاذ و انجام شده است.

جان بلیزدیل | CineVue

۱۰۰ از ۱۰۰

فیلم Once Upon a Time in Hollywood یک اثر جسورانه، زیبا و وحشیانه است. این فیلم، بهترین اثر تارانتینو از زمان فیلم بیل را بکش محسوب می‌شود؛ حتی شاید بتوان گفت که از زمان فیلم Pulp Fiction (پالپ فیکشن).

پیتر تراورس | رولینگ استون

۹۰ از ۱۰۰

تمام بازیگران این اثر، صرف نظر از نقش بزرگ یا کوچکی که ایفا می‌کنند، سعی کردند که بهترین نسخه خود را در این فیلم به نمایش بگذارند. برای برخی افراد ممکن است مدت زمان ۲ ساعت و ۴۰ دقیقه خیلی زیاد به نظر برسد. اما من اصلا نمی‌توانستم پلک بزنم.

 

فیلم Once Upon a Time in Hollywood

 

برایان ترویت | یو اس ای تودی

۷۵ از ۱۰۰

دیدگاه و چشم‌انداز تارانتینو از سال ۱۹۶۹ نسبت به هالیوود کاملا صحیح و زنده به نظر می‌رسد؛ آن هم با وجود آن الکتریسیته بسیار زیادی که بین دو بازیگر اصلی آن یعنی لئوناردو دی‌کاپریو و برد پیت وجود داشت. البته علاوه بر آن، ایفای نقش فوق‌العاده‌ی مارگو رابی در نقش شارون تیت هم کمک زیادی به آن کرده بود.

الن نگ | Film Threat

۷۰ از ۱۰۰

این فیلم یک اثر خیلی خوب است... یک نسخه بهتر نسبت به فیلم Hail Caesar (درود بر سزار) برادران کوئن؛ فیلمی که مدام در طی تماشای اثر تارانتینو در ذهن من ظاهر می‌شد.

سورن اندرسن | سیاتل تایمز

۶۳ از ۱۰۰

روند پیشروی این فیلم و داستان آن می‌تواند کمی مشکل‌ساز باشد. تا حدودی بخش‌های اولیه این اثر خسته کننده است؛ زیرا زمان زیادی صرف این می‌شود که شخصیت‌ها درون ماشین‌های خود مدام در بزرگراه‌ها، خیابان‌های فرعی و بلوارهای اطراف هالیوود می‌چرخند.

لازم به ذکر است که فیلم روزی روزگاری در هالیوود رتبه ۱۵ را در لیست بهترین آثار سینمایی و همچنین رتبه ۳۸ را در لیست مورد بحث‌ترین آثار سینمایی سال ۲۰۱۹ کسب کرده است. همچنین در پایان و به‌عنوان جمع‌بندی باید گفت که فیلم Once Upon a Time in Hollywood نمره‌هایی کسب کرده که باعث می‌شوند بتوانیم آن را تجربه‌ای بسیار خوب و سرگرم‌کننده بدانیم. بنابراین اگر با مطالعه قسمت مقدمه این پست و نظرات منتقدین، حس می‌کنید که این اثر مطابق با سلیقه شما است، پس ما هم تماشای آن را به شما کاربران خوب زومجی پیشنهاد می‌کنیم.

 

Once Upon a Time in Hollywood

 

منبع : زومجی

نقد و بررسی فیلم به قلم Peter Bradshaw (پیتر بردشاو)

نشریه گاردین

نمره 10 از 10

کمدی تاریک و هیجان‌انگیز «کوئنتین تارانتینو» به نام «روزی روزگاری در هالیوود»(Once Upon a time in Hollywood) نگاهی مجدد دارد به موضوع کابوس «منسون» در کالیفورنیا در اواخر دهه‌ی ۶۰ بر اساس داستان‌های عامه؛ این اثر همچون رستگاری کاملی برای یک دوستدار فیلم‌های رده‌ی B است.

نماهای شوکه‌ و حیرت‌زده‌کننده در رنگ‌ طلایی غروب و آبی آسمان؛ همان گرمای رنگ‌هایی که Mama Cass درباره‌شان آهنگ خوانده بود. لس‌آنجلس سال ۱۹۶۹ با همان سبک بی‌عقلی خاص تارانتینو برای جزئیات فرهنگ عامه بازسازی شده است. اما در اینجا شاهد چیز جدیدی هستیم؛ نه صرفا مکتب سینه‌فیل بودن یا حتی تی‌وی‌فیل بودن بلکه یک آگاهی زیاد از تصویری که پشت زندگی هر فردی وجود دارد. دیدگاه‌ها درباره‌ی پایان‌بندی تاثیرگذار و خاص این اثر بسیار متفاوت خواهند بود، پایان‌بندی‌ای که آقای تارانتینو به شدت سعی کرده مخفی نگهش دارد و من هم اصلا قصدی ندارم که آن را در این نقد لو بدهم. اما قطعا می‌توان گفت که هر خطای سلیقه‌ای در این اثر شبیه چیزی که برای مثال در «حرام‌زاده‌‌های لعنتی»(Inglorious Bastards) دیدیم نخواهد بود. و شاید نگرانی درباره‌ی سلیقه‌ در اینجا باعث بشود که این فانتزی ترسناک عجیب و غریب را از دست بدهیم.

خیلی ساده اگر بخواهم بگویم؛ می‌خواهم از تمام کسانی که این فیلم را می‌بینند درخواست کنم که درباره‌ی این سبک دیوانه‌وار فیلم‌سازی تارانتینو و لحظه‌لحظه‌ی لذتی که فیلم به شما می‌دهد صحبت نکنند. می‌بینید؟ غیرممکن است.

اولین ضدقهرمان ما در این اثر فردی به نام «ریک دالتون»(با بازی لئوناردو دی‌کاپریو) است، یک بازیگر نقش کابوی که شکست‌خورده است و فردی معتاد به الکل که در زمان افول دوران بازیگری خودش قرار دارد و گاها و در حال بداخلاقی ما را به یاد Jack Black می‌اندازد. بهترین دوست او – و شاید هم به طرز رقت‌باری تنها دوستش – فردی به نام «کلیف بوث»(با بازی برد پیت) است که شخصیت خون‌سرد و آسان‌گیر خود از فیلم «۱۱ یار اوشن»(Ocean’s Eleven) را به این اثر آورده است. «کلیف» نقش بدل «ریک» را دارد و راز بزرگی نیز در زندگی‌ش مخفی کرده است؛ یک حادثه‌ی ترسناک که مشخص نیست آیا او واقعا در آن مقصر بوده یا نه. «کلیف» باید «ریک» را به همه جا با ماشین ببرد که چرا که او گواهینامه‌ی رانندگیش را از دست داده است و وی بهترین دوست، دستیار، رفیق و انسانی در زندگی ریک است که می‌تواند او را در هنگام خردشدن احساساتی نجات بدهد.

وقتی که برنامه‌ی تلوزیونی وسترن «ریک» به نام «Bounty Law» کنسل می‌شود اوضاع برای خود او و حتی «کلیف» بسیار بد می‌شود. مدیر برنامه‌های او یعنی «ماروین شوارتز»(با حضور افتخاری آل پاچینو) سعی می‌کند «ریک» را قانع کند تا به ایتالیا برود و شانس خود را با «وسترن اسپاگتی‌هایی» که در آنجا ساخته می‌شود امتحان کند. اما در همین حین «شوارتز» موفق می‌شود تا برای او شغلی در یک برنامه‌ی تلوزیونی وسترن آمریکایی به نام «لنسر»(Lancer) بیابد که «سم وانامیکر» کارگردان آن بوده و «ریک» یک نوع الهام خاص می‌گیرد. جدا از هر چیز دیگری، او از این مسئله الهام می‌گیرد که در خانه‌ی کناری «شارون تیت»(با بازی مارگو رابی) و «رومن پولانسکی»(رافال زاویئروسکا) زندگی کرده، افرادی که او آن‌ها را عمیقا تحسین می‌کند.

درست در همان زمانی که «ریک» دوباره عزت نفس خود را باز می‌یابد، «کلیف» نیز قصد کمک به یک دختر هیپی خارج از Spahn Ranch را دارد، محلی که تارانتینو واقعا فکر می‌کند همان جایی است که «کلیف و ریک» فیلم ضبط می‌کردند و البته همان محلی است که خرده فرهنگ کالت «چارلز منسون» و مقر افراد او نیز در آنجا قرار داشت. «کلیف» حضور بسیار آرامی در این موقعیت دارد و تارانتینو نیز جسورانه این بخش را تبدیل به قسمتی وسترن و هیجان‌انگیز کرده است، جایی که «کلیف» تماسی با صاحب آن یعنی George Spahn می‌کند(Bruce Dern). «لینا دانهام» نقش یکی از کمک کشیش‌ها را بازی می‌کند، انتخابی که شاید از قصد بوده چرا که ما را به یاد هم برنامه‌ی تلوزیونی مشهور او یعنی «دخترها»(Girls) و هم رمان خانم «اما کلاین» درباره‌ی «پیروان منسون» می‌اندازد.

«ریک و کلیف» را عملا می‌توان موجوداتی از عدم دانست و تنها تفاوت این است که «کلیف» هیچ‌گونه نفس و خودی هم ندارد که بخواهد خدشه ببیند، یا جاه‌طلبی‌ای که بخواهد نابود بشود. اما موقعیت معمول آن‌ها خیلی زود توسط کمدی جهان‌ موازی تارانتینو دستخوش تغییر خواهد شد.

حضور «پولانسکی» و «تیت» باعث تغییر موضع فیلم از بسیاری از جهات می‌شود؛ یکی از دخترها به «کلیف» پیشنهاد رابطه می‌دهد اما او پشنهاد را رد کرده چونکه دختر نمی‌تواند مدرک دقیقی از ۱۸ ساله بودنش بدهد. «ریک» نیز برای دختر بازیگر باهوشی (با بازی جولیا باترز) درد و دل می‌کند. با شنیدن اینکه دخترک تنها ۸ سال دارد او می‌گوید که ۱۵ سال دیگر خواهد فهمید که الان چه حسی دارد، البته او خیلی سریع از حرفی که زده است پشیمان می‌شود. تمام این‌ها از روی خودآگاهی است و هیچ شکی هم وجود ندارد که این فیلم کاملا مردانه است. اگرچه «مارگو رابی» تصویر بسیار خوبی از «شارون تیت» ارائه کرده که حس همدردی ما را برمی‌انگیزد و «داکوتا فنینگ» در نقش «مانسونیت» هم بسیار شرور است.

عجیب و غریب‌ترین صحنه‌ی فیلم و صد البته بامزه‌ترین آن‌ها جایی است که «کلیف» نقش بدل در فیلم «زنبور سبز»(The Green Hornet) را دارد و توسط «بروس لی» به مبارزه در لباس «کاتو» دعوت می‌شود. این صحنه بسیار جذاب و بامزه است اگرچه چندان با نتیجه‌ای که تارانتینو از آن تصور می‌کرده است موافق نیستم. اما همچنان باید بگویم که تا چند دقیقه پس از پایان سکانس در حال خندیدن بودم.

و پس از آن نیز با بخش پایانی اثر مواجه می‌شویم؛ یک هرج و مرج واقعی که به یک پایان ابهام‌آمیز و عجیب ختم می‌شود، پایانی که باعث خواهد شد فیلم را باز از ابتدا در ذهن خود مرور کنید.  کاملا هرج و مرج‌دار، دیوانه‌وار و صدالبته درخشان.

مترجم :امید بصیری

منبع : نقد فارسی 

 

برچسب ها

, , , , , , , ,

مطالب پیشنهادی

دیدگاه ارسال شده است

نمایش / مخفی کردن دیدگاه ها